Səkkiz əsr sonra
Musiqimizin Nizamisi doğuldu.
Amma doğma dili,
Doğma səsi oldu.
Şirin ləhcəsi,
Doğma nəfəsi,
Əziz nəğməsi oldu.
Nənəmin zümzüməsi səhnəyə
gəldi.
Musiqinin dili
Nə qədər aydındı, nə qədər
gözəldı.
Leyli də, Məcnun da
Dönüb oldu bizım kənddən,
Sevgililəri də oldu
Elə bizim məhəbbətdən,
Səhnədəkilər də, tamaşaçılar
da
Kövrəlirdi eyni dərddən.
Dahi bəstəkar
Gördü ki, zaman kardır, kar,
Yığdi bir yerə .
Pulu güclü Məşədi İbadı,
Qolu güclü Qoçu Əsgəri,
Qələmi güclü Rza bəyi,
Hambalı, hampanı,
Uzunu, gödəyi,
Xor oxutdurdu hamını
Arşınmalçı ölkə-ölkə gəzdirdi
Üzeyir bəyin ilhamını.
Yüz il keçib sən gələn gündən,
Elə bil bunlar hamısı
Dünən olub, dünən.
Məşədi Ibad saqqalını qırxdırıb,
Amma özü qocalmayıb.
Məcnun yenə o atəşlə sevir,
Amma səhra qalmayıb.
Gülçöhrə Əsgər bəyi götürüb
qaçıb,
Hambal turist putyovkasi iIə
Xaricə uçub.
Yazanlar hamısı səndən yazır bu gün,
Üzeyirbəy. Ölkəmiz qollarını açıb,
Bağrına səni basır bu gün Üzeyirbəy.
Fikrət Qoca. |
